سزاوار است که دوستداران و شیعیان اهل بیت، به حکم عشق و وفایی که به خاندان پیامبر، و ایمان و اعتقادی که به خدا و رسول دارند، در نخستین دهه ی این ماه، حالشان دگرگون شود، و یادآوری مصیبت های جانگداز و جگرسوزی که در این روزها بر خاندان رسول وارد آمده است بر جان و دلشان غبار غم و بر روی و رخسارشان گرد ماتم فرو پاشد، بلکه می سزد که در این روزها، به خاطر این مصیبت ها، برخی از شادی ها و آسایش ها، و پاره ای از لذت ها و راحت ها را رها سازند و از خواب و خوراک و آرامش و آسایش خود بکاهند، و خود را چنان مصیبت زده و ماتم دیده فرا نمایند که گویا مصیبت مرگ پدر یا داغ ماتم پسر دیده اند، و مبادا که اندوهشان در مصیبت این بزرگواران از اندوهشان در مصیبت پدر، مادر، فرزند یا خویشانشان کمتر باشد، و مبادا که داغ مصیبت این پاکان از داغ مصیبت پدر، مادر، فرزند یا خویشان خویش، سبکتر بشمارند. و مبادا سخن خدای را در قرآن از یاد ببرند و پدر، مادر، فرزند و خویشان خویش را از خدای و رسول و امام بیشتر دوست دارند و بیشتر حرمت بگذارند، مگر خداوند در قرآن نفرموده است:

«اگر پدرانتان، فرزندانتان، برادرانتان، همسرانتان، خویشانتان، اندوخته هاتان، کسب و کارتان و خانه و زندگیتان نزد شما از خدای و رسول و جهاد در راه خدا عزیزترند، پس بمانید تا فرمان خدا در رسد و خدا تباه کاران فاسق را راه نمی نماید.»(1)

من خود برخی از فرزندان کوچک خود را دیده ام که در این روزها (دهه ی نخست محرم) به نان خالی بسنده می کرد و از خوردن نان خورش پرهیز می نمود، و تا آنجا که می دانم کسی چنین چیزی را از او نخواسته بود، بلکه دوستی باطنی او به خاندان رسول، او را بر این کار واداشته بود.

آری دوستداران اهل بیت باید در این ده روز، اینگونه باشند و اگر نتوانند در همه ی این ده روز اینگونه باشند، دست کم بکوشند تا در دو روز نهم و دهم (تاسوعا و عاشورا) و شب یازدهم، اینگونه باشند.

نیز سزاوار است که در همه ی روزهای دهه ی نخستین، به خواندن زیارت معروف عاشورا همّت ورزند، و این سنت پسندیده را از یاد نبرند، و در روز عاشورا تا عصرگاهان از خوردن و آشامیدن و دید و بازدید دوستان و خویشان پرهیز کنند بلکه از سخن گفتن نیز جز به اندازه ی نیاز دوری نمایند، و این روز را، روز سوگ و ماتم بشمارند و آن را با اندوه و گریه سپری سازند، و اگر بتوانند بجاست که از روی خلوص در خانه ی خویش مراسم سوگواری به پا دارند، و اگر در خانه ی خویش نمی توانند، در مساجد و حسینیه ها یا در خانه ی دوستان خود بدین کار همّت ورزند و صاحب عزا بودن خویش را از دید مردم پنهان دارند تا با قصد قربت و اخلاص بیشتری همراه باشد و از آفت رنگ و ریا دور ماند.

نیز بجاست که پاره ای از روز را در مجالس عمومی عزا، به سوگواری پردازند، و باقی آن را در خلوت و تنهایی به سوگ بنشینند، قصدشان از سوگواری نیز از یک سو همدردی با اهل بیت (ع) باشد و از دیگر سو درد و دریغ بر مصیبت ها و آزارهایی که بر جسم مبارک امام وارد آمده است، اما از یاد نبرند که آن مصیبت ها و آزارها هرچند سخت سنگین بودند، آن چنان که شنیده نشده هیچ پیامبری یا امامی یا هر کس دیگری، چنان مصیبت ها و آزارهایی دیده باشد، به ویژه تشنگی آن بزرگوار ـ که در تصویب آن در برخی از روایات و احادیث قدسی، الفاظ و عباراتی به راستی شگفت و حیرت انگیز آمده است ـ نیز اندوه شهادت خویشان و یارانش و درد اسارت دودمان و خاندانش، گویی آن بزرگوار با خدای خویش پیمان بسته بود که در راه عشق و وفای او هرگونه بلا و جفایی را پذیرا شود، و هرگونه جانبازی و فداکاری را بیازماید، تشنگی و گرسنگی کشیدن را، داغ فرزندان و خویشان دیدن را، زیر تیغ و شمشیر رفتن را، آماج تیرباران بودن را و ... با این همه نباید از یاد برد که این مصیبت ها و آزارها با همه سختی و سنگینی شان تنها بر جسم و اندام امام (ع) فرود آمد، اما روح و جان آن بزرگ که شیفته ی دیدار محبوب و وصال معشوق بود، از آسیب این آزارها ایمن بود، زیرا افزوده شدن آزارها و آسیب های جسمانی همان، و کناره رفتن پرده های جلال و جلوه گر شدن پرتوهای جمال همان، و همین کنار رفتن پرده های جلال و جلوه گر شدن پرتوهای جمال، روح بزرگ امام را در چنان نور و سروری فرو می برد که نه تنها پذیرش مصیبت ها را بر او آسان می ساخت که آنها را با همه ی سختی و سنگینی شان و با همه ی دردناکی و توانفرسایی شان در کام او شیرین و گوارا می نمود. گزارشگرانی که در روز عاشورا امام را از نزدیک دیده بودند، گزارش کرده اند: در آن روز هرچه کار بر امام سخت تر و تنگ تر می شد، رنگ امام برافروخته تر و شاداب تر می گشت و هرچه بلا و جفای دشمن افزوده می گشت، شادی و سرور او افزون می شد. در گزارش دیگری آمده است که، در روز عاشورا هرچه کار سخت تر می شد، بر اضطراب و نگرانی و ترس و دلهره ی همگان افزوده می گشت، چهره شان افسرده تر، دلهاشان ترسانتر و اندامشان لرزانتر می شد، اما امام (ع) و تنی چند از یاران نزدیکش بر خلاف همگان، آن به آن شادابتر و برافروخته تر می شدند و هر لحظه آرامش و اطمینان درونیشان افزوده می گشت. برخی از آنان که این آرامش و اطمینان امام را دیدند، به دیگران گفتند: او را بنگرید که هیچ پروای از مرگ ندارد و نه انگار که این جماعت همه برای کشتن او گرد آمده اند. امام (ع) فرمود: مرگ چیزی جز یک پل نیست، پلی که با گذشتن از آن اندوه و بلا و مصیبت و جفا را پشت سر می گذاریم و به بهشت رحمت و نعمت، و دریای نور و سرور گام می نهیم، و کیست که رهایی از زندان زحمت و گام نهادن به کاخ راحت را خوش نداشته باشد؟

اینها همه درست، اما آزارهایی که بر جسم امام وارد آمد، و بی حرمتی هایی که درباره او و اهل بیت او انجام گرفت، و غم و اندوهی که جان و دل زنان و فرزندان او را سوزاند، کدام دل را نمی لرزاند؟ کدام جان را نمی سوزاند؟ و کدام اشک را نمی جوشاند؟ از اینجاست که دوستداران و شیعیان آن بزرگ را می سزد که در روزهای شهادت او، از روی همدردی با اهل بیت (ع) غم و اندوهی در خور این مصیبت سنگین از خود نشان دهند، آنها را می سزد که در چنان اندوه و سوگی فرو روند که گویا این فاجعه برای خود آنان یا برای عزیزان آنان رخ داده است، مگر نه اینکه به فرموده ی پیامبر بزرگوار، او بر ما از خود ما سزاوارتر است؟ مگر نه اینکه آن بزرگوار این همه مصیبت و آزار را برای ما پذیرفت، خویش را قربانی دین و فدایی امّت ساخت، به یتیم شدن دلبندان و عزیزان خود و اسارت دختران و زنان خود و شهادت خویشان و یاران خود رضا داد، تا ما را در دنیا از ضلالت و کژراهی و در آخرت از عذاب الهی برهاند؟ او آن تشنگی عظیم را پذیرا شد تا ما شیعیان او به تشنگی قیامت گرفتار نیاییم و از شراب شیرین بهشت محروم نمانیم. او این همه مصیبت و بلا را پذیرفت تا شریعت زنده بماند و امت به ضلالت نیفتد، یعنی او خود را قربانی امّت و فدایی شریعت ساخت، بنابراین ما که خود را امّت او و شیعه ی او می پنداریم، به حکم قانون «چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی» باید آن همه ایثارگری و فداکاری او را پاس داریم. ایا قانون عشق و وفا و حقوق دوستی و صفا جز این است که ما نیز هرچه می توانیم در راه او و برای او، ایثارگری و فداکاری کنیم، همانگونه که او برای ما آن همه ایثارگری و فداکاری کرد؟! اگرچه ما هرگز نمی توانیم حقی را که او بر ما دارد به درستی بگزاریم، حتّی اگر خویش را فدایی و قربانی او سازیم، زیرا نفس شریف قدسی آن عزیزِ خدا کجا و نفس کوچک مایه و آلوده ی ما کجا؟ مگر نه اینکه نفس شریف آن بزرگ به منزله ی نفس قدسی حضرت رسول است؟ همان که آفرینش همه طفیل وجود اوست، همان که سرور و سالار همه ی آفریدگان است، تاج سر پیامبران و فرشتگان است، همان که عزیز پروردگار است و همان که محبوب حضرت حق و محبوب محبوبان حضرت حق است. بنابراین ما چگونه می توانیم حقی را که او بر ما دارد، به درستی بگزاریم؟ جز اینکه بزرگواری های او را به یاد آوریم و مصیبت و بلاهایی را که برای ما پذیرفته پیش چشم آوریم و از روی اخلاص و صفا بگوییم: سیدم! سرورم! ای کاش من فدایی تو می بودم، ای کاش آن همه مصیبت و بلایی که تو دیدی، من می دیدم، ای کاش فرزندان و عزیزان من به جای فرزندان و عزیزان تو شهید می شدند، ای کاش تیر حرمله به جای گلوی اصغر تو، گلوی کودک مرا می درید، ای کاش به جای اکبر تو، فرزند من پاره پاره می شد، ای کاش به جای جگر تو، جگر من از تشنگی می تفتید، ای کاش آن همه زخم و ضربه هایی که بر بدن تو وارد آمد، بر بدن من وارد می آمد، ای کاش تیری که سینه ی تو را شکافت و جان تو را گرفت، بر سینه ی من می نشست و جان مرا می گرفت، ای کاش زنان و دختران من به اسارت می رفتند و در کوی و بازار برده وار گردانده می شدند، اما بر زنان و دختران تو آن همه بی حرمتی نمی رفت، ای کاش می شد تا ما بلاگردان شما می شدیم، بلا می دیدیم، شکنجه می شدیم، می سوختیم و آن همه بلا از شما دور می شد ....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: